سازمان میراث جهانی: خانهی کنار دریاچه لوکوربوزیه که برای والدین خود طراحی کرده است، از جمله ۱۷ پروژهای است که اخیراً به فهرست میراث جهانی یونسکو افزوده شده است. در این مقاله با دقت بیشتری طراحی ویلا لیلاک را مورد بررسی قرار دادهایم.
طراحی ویلا لیلاک که بین سالهای ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۴ انجام شده، یکی از اولین پروژههای ساختهشده متعلق به لوکوربوزیه است و اولین پروژه از ۱۷ پروژه معمار است که اخیراً توسط سازمان میراث جهانی یونسکو فهرست شده است.
ساخت ویلا لیلاک در یک طبقه با سازهای از بتن مسلح انجام شده و متراژ آن تنها ۶۰ متر مربع است.
طراحی و ساخت ویلا توسط لوکوربوزیه با همکار دیرینه و پسرعمویش پیر جینرت (Pierre Jeanneret) انجام شده است.
این دو معمار پیش از شکار مکان ایدهآل سایت پروژه طراحی ویلا ، نقشههایی برای آن کشیدند و سرانجام مکانی خلوت در غرب ساحل شرقی دریاچه ژنو در شهرداری کورسو سوئیس را برای ساخت ویلا برگزیده و نقشهها را پیاده کردند.
لوکوربوزیه در کتابی متعلق به سال ۱۹۵۴ درباره این پروژه طراحی ویلا به نام “یک خانهی کوچک ۱۹۲۳” (Une Petit Maison 1923) اینگونه نوشت: «من چندین بار سوار اکسپرس (قطار سریعالسیر) پاریس-میلان یا اورینت اکسپرس (قطار سریعالسیر شرق) شدم. در جیب کتم نقشهی یک خانه بود. خانهای بدون سایت؟ نقشهی خانهای در جستجوی یک تکه زمین؟ بله!»
طراحی ویلا ، این ملک کوچک سفید رنگ شامل تعدادی از اکتشافات اولیهی طراحی است که لوکوربوزیه آن را در معماری مدرن ضروری میدانست. این ضروریات به کار رفته در طراحی ویلا عبارتند از سقفهای مسطح قابل استفاده و فضای داخلی تطبیقپذیر. این امر در پنج نقطه از معماری و ساخت ویلا متبلور شد. مجموعه اصولی که او در طول دهه بیست میلادی ارائه کرده و به شکلگیری بهترین آثار معماری او مانند طراحی ویلا ساوا (Villa Savoye) منجر شده بود.
ویلا توسط دیوارهای سبز احاطه شده و یک تراس آفتابگیر بر روی سقف خود دارد. طراحی داخلی ویلا با پارتیشنهای متحرک و مبلمان تاشو انجام شده و بخشهایی از دیوارها با رنگآمیزی روشن پوشیده شدهاند.
یک پنجرهی وسیع که مطابق برنامههای طراحی داخلی ویلا در طول فضای نشیمن اصلی کشیده شده است، چشماندازهایی از دریاچه و کوههای آلپ را قاب میگیرد.
بعد از تکمیل کار ساخت ویلا در سال ۱۹۲۴ ، والدین لوکوربوزیه به این خانه نقل مکان کردند.
پدر وی تنها به مدت یک سال تا زمان مرگ خود در سال ۱۹۲۶ در این خانه زندگی کرد اما مادر معمار ویلا لیلاک را به خانهی خود تبدیل کرد. تا اینکه در سال ۱۹۶۰ در صد سالگی درگذشت. برادر لوکوربوزیه آلبرت جینرت پس از آن تا سال ۱۹۷۳ در این ویلا زندگی کرد.
بنیاد لوکوربوزیه در سال ۱۹۷۱ این ویلا را تصاحب کرده و در سال ۱۹۸۴ آن را به روی عموم باز کردند. این بنیاد در سال ۲۰۱۲ شروع به مرمت و بازسازی ویلا کردند.
ویلا لیلاک در طول عمر خود چندین بار بازسازی شده است. در سال ۱۹۳۱ یک فضای الحاقی به جبههی شمال غربی بنا افزوده شد. در همان سال نمای شمالی ویلا با ورقههایی از فولاد گالوانیزه پوشیده شده و یک دیوار جدید افزوده شد تا بخش شمالی ویلا را از جادهی جدید جدا کند.
این ویلا گهگاه به عنوان گالری مورد استفاده قرار گرفته است. در سال ۲۰۱۲ دانشآموزان طراحی صنعتی از مدرسهی اکال (ECAL) سوئیس برای ایجاد اشیاء یک بار مصرف در رابطه با خانه دعوت شدند.
طراح اسپانیایی جیم هایون (Jaime Hayon) در بزرگداشت پنجاهمین سالگرد درگذشت لوکوربوزیه، یک درخت پالونیا کاشتهشده توسط معمار در محوطهی ویلا را به مجموعهای از محصولات چوبی برای کاسینا تبدیل کرد.
منبع: Dezeen